Author: Roberto Verde

Oil on canvas, 120cm x 80cm (January 2018).

A study in black and white. The danger comes from an ocean that is at first view very quiet. What the man (yes, it is a man) in the diving suit is doing is unclear. Perhaps he is harmless, perhaps not, one never knows what these people plot whilst in the deep blue.  The strange apparatus he carries in his left hand is not making us wiser.
What if he runs out of oxygen, ready to capture one of the two girls to take her breath away? One can only guess which will be his catch. He is big, but not big enough to take both.

NL- Een studie in zwart en wit, gebaseerd op een foto die ik nam in Thailand (The Naka). Het gevaar komt van een ogenschijnlijk kalme oceaan. De duiker is vast iets van plan. Misschien draait het goed uit, maar misschien ook niet. We kunnen nooit zeker weten wat duikers bekokstoven als ze daar diep beneden zitten. Het vreemde apparaat dat hij in zijn linkerhand draagt maakt ons niet veel wijzer.
Er is een probleem: de meisjes zijn adembenemend, en dat is zeer ernstig voor een duiker. Voor wie zal hij kiezen? De witte? De zwarte? Moeilijk te voorspellen. Hij kan ze niet allebei krijgen.

Oil on cardboard/canvas, 60cm x 80cm (March 2017).

Orangutan. There is a sadness and resignation in the eyes of our brother. I tried to catch this in the gaze, and I notice that some fear has sneeked in as well. The most difficult part was the skin underneath the eyes. The bigger strokes all around the face away from the centre (hopefully) add to the power of the expression. The white part at the right edge was introduced to break the symmetry.

NL- Orang Oetan : er zit grote droefheid en gelatenheid verscholen in de ogen van vriend aap. Ik heb getracht dit te vatten in zijn blik, nu merk ik dat er ook een beetje angst is bij ingeslopen. Het moeilijkste stuk vond ik de huid onder de ogen. De borstelstreken die als stralen vanuit het centrum weglopen dragen (hopelijk) bij tot de kracht van het gezicht. De witte streken rechts tegen de kant, werden later toegevoegd om de symmetrie te breken.

Oil on canvas, 120cm x 80cm (2016-2017).

Leaving in an airplane is not always fun, unless it is for a holiday. Leaving people behind for a long time can be cumbersome. Coming back as a new person can be a welcome suprise and the start of a new life. This lady returns in style, wearing a piece designed by world famous Dries Van Noten. I nicked the idea of the outfit from a picture of his 2016 spring collection.

NL- Airport Blues : Luchthavens is niet echt mijn ding. Toch niet als ik mensen moet uitwuiven die ik lange tijd niet meer ga zien. Je kan er intriest van worden, een vliegtuig zien verdwijnen met iemand erin die je graag dichtbij zou hebben. Soms komen de mensen die vertrekken terug in een andere gedaante. Als er genoeg tijd is over gegaan. Ze dragen andere kleding, ze bewegen anders en ze praten anders: klaar om een nieuw leven te beginnen. Zo ook deze dame die als een schaduw tegen het licht een droom ziet vertrekken maar later terugkomt in stijl. Met een ensemble ontworpen door één van de bekendste modeontwerpers: Dries Van Noten. Ik heb het kledingstuk gekopieerd/gepikt van een fotootje van de catwalk uit zijn lente collectie van 2016.

Oil on canvas, 120cm x 80cm (Dec 2015)

These people are suffering from the terror of veganism. Of course it is only meant as a wink to the person that advocates this type of diet. I have nothing against alternative eating patterns, although I would not be happy if I sat at this table for the rest of my life. It is the first of of a set of three paintings (the next two are stil on my to do list). One painting will be with fish and meat and maybe one with only fruit. My challenge is that I have to go to the supermarket to buy all the stuff, quite costly, then display it on the table and make a photograph so that I have a base to work from, and finally make sure  that all of this has vanished before Myriam comes back home. She hates my models. (Not to speak that our freezer is not big enough).

NL- Deze mensen lijden onder de terreur van het veganisme. Natuurlijk is het alleen maar een knipoog naar de mensen die voor dit soort dieet kiezen. Ik heb geen enkel bezwaar tegen een alternatief eetpatroon, en ja, het is uiteraard beter voor onze eco-voetafdruk. Maar persoonlijk zou ik zeer ongelukkig worden moest ik voor de rest van mijn leven aan deze tafel zitten. Zo ook de mensen die ik afbeeld. Het is het eerste van een reeks van drie. De andere twee moet ik nog maken. Er zal er één zijn met vooral vis en/of vlees, en misschien nog één met alleen fruit. Probleem is dat ik alles moet gaan kopen in de supermarkt, dat kost geld, dan moet ik het allemaal op tafel leggen en wat foto’s maken zodat ik er later mee verder kan om het te schilderen, en dan moet ik ervoor zorgen dat alles terug verdwijnt voor Myriam thuis komt. Zij heeft namelijk niet veel op met mijn modellen.